Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

woensdag 30 september 2015

PARIS, JOURNÉE SANS VOITURE; EEN AUTOLOZE ZONDAG IN PARIJS

Sinds  1968 kom ik meer dan regelmatig in Parijs, echter een autoloze zondag in Parijs was ook voor mij een noviteit. Ik moet bekennen dat op het moment dat ik van de plannen van de Parijse burgemeester Anne Hidalgo vernam, om van zondag 27 september 2015 een autoloos Parijs te maken, ik deze datum meteen in mijn agenda heb gezet.

Sans Paroles

Parijs kende al, 'Paris Respire', Parijs komt op adem. Iedere zondag zijn van tien uur tot vijf uur in de namiddag veertien gebieden in de stad verboden voor het autoverkeer en uitsluitend voorbehouden aan wandelaars en fietsers. Zelfs de autobaan op de benedenkade langs de Seine is dan omgetoverd tot een heerlijk slenterpad en behoort  tot het domein van de recreant. Aan de noordkant van de Seine kun je dan heerlijk wandelen van de place de la Bastille tot aan de Tuilerieën.  Een echte aanrader, want u ziet de kades, de woonboten en de bruggen vanuit een ander perspectief, dat anders alleen is voorbehouden aan de automobilisten.

Een uniek beeld van de place de l'Opéra anno 2015

Maar dit keer was het nog grootser en betrof het het gehele centrum van Parijs; het eerste, tweede, derde en vierde arrondissement, maar ook het zesde en zevende, het tiende en het elfde arrondissement. Misschien zegt dit u niet zoveel, maar dat betekent onder andere geen verkeer op de place d'Étoiles, Champs Élysées, place da la Concorde, place de l'Opéra en de place Vendôme. Zelfs rond de Eiffeltoren en het Louvre waren de boulevards alleen nog maar toegankelijk voor taxi's en toeristenbussen. Een heel groot deel van Parijs alleen voor wandelaars, fietsers en skaters. Wat een feest en wat een unieke beelden leverde dat op.

Rue de la Paix richting place Vendôme

We weten het allemaal; Parijs zucht al jaren onder de enorme luchtvervuiling door het alsmaar toenemende autoverkeer. Regelmatig geldt code rood en je ziet prachtige monumenten steeds zwarter en vuiler worden door de toename van fijnstof. Regelmatig is de top van de Eiffeltoren of de Tour Montparnasse gehuld in een nevel van vervuilde lucht; Parijs in ademnood.

Voie Georges Pompidou met links de Tuilerieën en het Louvre en rechts de Seine


Inmiddels zijn ook de uitkomsten bekend van deze unieke autoloze zondag. De uitstoot van stikstofdioxide daalde met 20% tot 40% in de gebieden die afgesloten waren voor het verkeer: Place de l'Opéra (9e) - 20%, Champs Elysees (8e) - 30% en Quai des Célestins (4e) met - 40%. De verhuur van fietsen (Velib) haalde een historisch record van 144.089; elke 2 seconden een fiets. Bovendien daalde de geluidsoverlast in de binnenstad met ruim drie decibel.

De Assemblée Nationale gezien vanuit de place de la Concorde

Een eclatant succes voor Hidalgo waarmee zij de ogen opende van de geïnteresseerde burgemeesters van Brussel, São Paulo en Bristol.

 Unieke beelden van deze altijd zo drukke stad. Place Vendôme

vrijdag 18 september 2015

DE SPOOKSTATIONS VAN PARIJS

In een wat oudere uitgave van de National Geographic kwam ik een interview tegen dat mij bracht tot een stout plan wat ik tijdens mijn bezoek aan Parijs in augustus ook daadwerkelijk heb uitgevoerd. 

"Parijs is het Mekka voor ondergrondse exploratie", zei Lazar Kunstmann in het interview met de National Geographic. Hij is woordvoerder van een groep van Urban Explorers die zelfs een clandestiene bioscoop runde onder de grond, op een plek dicht bij de Seine en de Eiffeltoren. Op 23 augustus 2010 werd deze ondergrondse bioscoop helaas ontdekt door de politie. Het filmtheater was voorzien van 30 uitgehakte zitplaatsen met houten zittingen. Het complex omvatte verder een bar, een restaurant en een aantal kamers voor een overnachting. Water betrok men vanuit de tuinen van het Trocadero en de elektriciteit werd illegaal afgetapt van het Palais de Chaillot. De groep beheert nog zeven andere ondergrondse sites waarover hij wijselijk weigerde meer details te geven.

Mijn grootste wens gaat in vervulling: Een bezoek aan de 'spookstations' van de Parijse metro

Al jaren koester ik de wens om af te dalen in de metro, om een bezoek te brengen aan de spookstations die ooit zijn aangelegd maar nooit zijn geopend of... kort na opening weer zijn gesloten. Bijvoorbeeld lijn 10 die loopt van Gare d'Austerlitz naar Boulogne - Pont de Saint Cloud. Op 12 december 1923 opende men hier het station Croix Rouge, gelegen tussen Sèvres-Babylone en Mabillon. Het station ligt er nog steeds, maar sinds 1939 stopt er geen trein meer. Dit geldt ook voor het station Arsenal (lijn 5) gelegen tussen de Quai de La Rapée en de place de la Bastille.

Steile trappen met links en rechts kabelgoten brengen mij naar ondergronds Parijs

Op die zaterdagnacht in maart ontmoet ik mijn gidsen met de schuilnamen Yves, François, Thierry, Émelie en Robert voor het treinstation Gare Austerlitz vlakbij de quai de la Rapée. De spelregels worden mij meteen duidelijk gemaakt. Geen foto's, geen mobiele telefoons en geen vermelding van de plekken waar wij afdalen in de catacomben van Parijs. Mijn smeekbede voor het behoudt van mijn camera heeft dan ook geen zin en er zit niets anders op dan deze op te bergen in een bagagekluis. De foto's in deze blog zijn dan ook niet door mij gemaakt, maar door mijn 'geheime' gidsen. In de eeuwige nacht van het ondergrondse Parijs is geheimhouding heilig in een subcultuur met codes en schuilnamen.

De gang naar het eerste 'spookstation'; Arsenal

Het avontuur kan beginnen en we begeven ons als eerste naar station Arsenal. In 1965 diende dit station nog als decor voor de Franse film 'La Grosse Caisse', met de in 1970 overleden Franse acteur en komiek Bourvil in de hoofdrol. Knarsent opent zich een grote ijzeren deur die ons via een steile stenen trap brengt naar een schaars verlichte tunnel met links en rechts kabelgoten en muren vol met graffiti,. De lampen op onze helmen kunnen uit. Kijkend op mijn horloge zitten we al een paar uur na middernacht en Yves verzekert mij dat we geen treinen kunnen verwachten. Een fijn gevoel als we ons manoeuvreren over de rails richting onze eerste stop.

Metrostation Arsenal, gesloten in 1939

Émelie vertelt mij dat er ook nog twee stations bestaan die wel zijn aangelegd maar nooit geopend zijn voor het publiek. De perrons liggen er wel, maar zij hebben geen uitgangen. Spookstations; Haxo (lijn 3) en Porte Molitor (lijn 9 en lijn 10). Maar het meest bijzondere station is Porte des Lilas-Cinéma, even in gebruik geweest tussen 1921 en 1939 en nu, uitsluitend in gebruik als decor voor films. Afhankelijk van de tijd of plaats waarin de film zich afspeelt worden de reclames en de stationsnaam overeenkomstig het scenario aangepast. Bekende films die gebruik hebben gemaakt van dit unieke decor zijn Le fabuleux destin d'Amélie Poulain en Paris, je t'aime.

Metrostation Arsenal of de tijd stil is blijven staan

Het is even na vijf uur als ik afscheid neem van mijn trouwe gidsen. Ik kan weer een aantal zaken afstrepen van mijn Parijse wenslijstje. Na het station Arsenal hebben ze mij als verrassing het bijzondere rangeerspoor laten zien dat de lijnen 4 en 10 met Odéon verbindt. Het is de enige overgang van het metronetwerk met een doodlopende straat. De treinen die hier van richting wisselen rijden eerst een doodlopende tunnel in om vervolgens na het omzetten van de wissel weer in omgekeerde richting te vertrekken. En last but not least het metrostation Croix Rouge. Onze tocht eindigt hier. Ik blijf alleen achter in de rue de Sèvres en bemerk nu pas hoe koud het is bovengronds. Ik moet nog ruim een uur wachten voor ik de eerste metro kan nemen naar het Station Austerlitz voor het ophalen van mijn achtergelaten fototas.

Het kruispunt van Odéon waar de lijnen 4 en 10 eindigen op een dood punt

Onder Parijs gaat een bijzondere onderaardse wereld schuil, net als in andere grote steden. Maar die van Parijs is diverser, vreemder. En dan doel ik niet alleen op de honderden kilometers lange tunnels, die samen een van de fijnst vertakte metronetwerken en riolen ter wereld vormen. Er is daar beneden nog veel meer te vinden: kanalen, waterreservoirs, crypten, bankkluizen en oude wijnkelders die illegaal dienstdoen als nachtclub of galerie. Maar het opmerkelijkst zijn de steengroeven: de meer dan 200 kilometer lange gangenstelsels die onder veel wijken te vinden zijn, met name in het zuidelijke deel van de stad.  Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren het de schuilplaatsen voor het Franse verzet maar tegenwoordig oefenen die tunnels een aantrekkingskracht uit op een heel andere clandestiene groep, een gemeenschap van vrijgevochten types die soms dagen- en nachtenlang ondergronds blijven: de Cathaphiles. Ook wel Urban Explorers genoemd.

Metrostation Croix Rouge eveneens gesloten in 1939

Afdalen in de catacomben van Parijs is illegaal en niet zonder levensgevaar. Zuurstofgebrek, gevaarlijke rioolgassen, gevaar voor instortingen of verdwalen en zelfs kans op verdrinking. Via mangaten en ontelbare ladders dalen ze af naar het binnenste van Parijs. Getooid met lampen, touwen en veiligheidshelmen, met als doel het verkennen van de duistere tunnels om er te feesten, te schilderen, of te fotograferen. Een goede gids is onmisbaar en vanwege de vele gevaren is het afdalen zonder gids, sinds 2 november 1955, zelfs strafbaar. Er bestaat een speciale politie-eenheid die dag en nacht patrouilleert in de catacomben en zich alleen bezig houdt met het opsporen van illegale bezoekers. Boetes kunnen oplopen tot 60 euro per overtreding. Bijna twee decennia geleden waren er naar verluidt 300 toegangen tot de steengroeven. De meeste zijn gesloten, maar nieuwe entrees zijn blootgelegd door ondernemende ontdekkingsreizigers, de Cathaphiles, mensen zoals Yves, François, Thierry, Émelie en Robert.


Meer lezen over ondergronds Parijs lees de Guide Gallimard 'Paris Secret', ISBN 2-7424-0338-8 of 'Stations de Métro' van Gérard Roland. Een uitgave van Christine Bonneton, EAN 978-2-86259-382-7 of 'Ticket de Métro Parisien' van Grégoire Thonnat, ISBN 978-2-7533-0114-6 of Le Métro de Paris van Julian Pepinster, ISBN 978-2918758-12-9.

vrijdag 4 september 2015

LE TRAIN BLEU

Ooit heeft Parijs haar gouden eeuw gehad. De Parijzenaars hebben hun eigen 'Belle Epoque' uitgevonden en dromen daar nog steeds van. Ze begint in 1873. Na de schok van de Frans-Duitse oorlog tegen het Pruisen van Bismarck, was de drang om te leven meer dan levensgroot. Parijs moest weer dynamisch worden, zoals het onder Haussmann was geweest. Om het moreel op te peppen organiseerde Parijs maar liefst drie wereldtentoonstellingen; die van 1878. 1889 en 1900. Het hoogtepunt valt omstreeks 1889 met als symbool het Palais des Machines en de Eiffeltoren. Bij deze wereldtentoonstelling brak Frankrijk twee records; die van de hoogte, met het 300 meter vastgeklonken staal van de Eiffeltoren en die van de spanwijdte met de 115 meter breedte, 45 meter hoogte en 430 meter lengte van het Palais des Machines.

Maar de wereldtentoonstelling van 1889 werd overtroffen door die van 1900, tijdens welke de eerste metrolijn werd geopend, om het begin van een nieuwe eeuw te markeren. In dit opzicht  drukten de wereldtentoon- stellingen een belangrijk stempel op de stad. Op deze exposities werden internationale handelsbetrekkingen bevorderd en werd de technische vooruitgang van Frankrijk over de hele wereld gepropageerd. Dat was niet alleen te danken aan de eerdere grote stedenbouw-kundige ingrepen van Baron Haussmann, die van Parijs een moderne prestigieuze metropool maakten, maar vooral door de economische activiteiten en bouwwerken die de wereldtentoonstellingen met zich meebrachten. Parijs was inmiddels ook dè culturele wereldhoofdstad, waar beeldend kunstenaars, schrijvers en musici de grondvesten voor de moderne tijd legden.  Een bruisend en kosmopolitisch Parijs, waar een genotzuchtige aristocratie zich zij aan zij met alcoholisten, morfine- verslaafden, prostituees en cancandanseressen vermaakte in de 'artistieke' cabarethuizen van Montmartre.


Het Gare de Lyon gezien vanuit de rue de Lyon

De Belle Epoque werd gekenmerkt door een enorme toestroom van bezoekers. Met de wereldtentoonstelling  van 1900 in het vooruitzicht, liet de machtige 'Compagnie du Paris-Lyon-Méditerranée - de PLM -, een nieuw station bouwen om toestroom van de vele duizenden bezoekers te kunnen verwerken; het Gare de Lyon. Met zijn 100 meter brede rijkversierde gevel en bekroond met een barokke klokkentoren van 64 meter hoog is het Gare de Lyon een hoogtepunt in de Parijse spoorwegarchitectuur geworden.

Het station verdient absoluut een bezoek, al was het maar voor zijn werkelijk adembenemend restaurant 'Le Train Bleu'. Er bestaat in Parijs geen mooier restaurant, vol met rijk gedecoreerde zalen, salons en antichambres, waarvan het plafond twee meter boven de vloer lijkt te beginnen. De architect, Marius Toudoire, liet door 27 schilders 41 doeken maken om er de muren en het plafond mee te versieren, met als voorstelling de Franse steden en streken die de PLM aandeed. Ze kregen er vijf maanden de tijd voor en het honorarium bedroeg 2500 francs. Behalve aan de monumentale schilderijen dankt het restaurant zijn weelderige karakter aan de rijke ornamenten, beelden, sierlijsten, kroonluchters en meubels.


Het oude logo boven de ingang

De 'stationsrestauratie' onder de naam 'Buffet de la Gare de Lyon' werd op 7 april 1901 geopend door de toenmalige President van de Franse Republiek Émile Loubet. De laatste schilderingen werden pas in 1905 aangebracht.
In 1963 werd het Buffet de la Gare de Lyon omgedoopt in Le Train Bleu, als eerbetoon aan de legendarische blauwe exprestrein 'Paris - Ventimiglia' van 1922. Vertrek uit Parijs om 20.00 uur via, Marseille, Monaco en aankomst de volgende dag in Ventimiglia om 11.22 uur.

De ingang van dit spoorwegpaleis bevindt zich aan de perronzijde midden in het station via een grote dubbele trap. Zodra u hier binnenstapt, gaat u terug naar de Belle Epoque. De ontvangst is in de Grote Zaal, 26 meter lang, 13 meter breed en 11 meter hoog. Het plafond versierd met zes landschappen en helemaal bovenin drie macarons voorstellend de steden Marseille, Lyon en Parijs. Rechts achterin de Gouden Zaal. Deze 18,5 meter lange en 9 meter brede zaal dankt haar naam aan het vergulde sierstucwerk op de muren. De hoogte is gelijk aan die van de Grote Zaal. De plafondschilderingen stellen landschappen in zuidoost-Frankrijk en langs de Middellandse Zee voor. Tussen de beiden zalen liggen de antichambres waar schilderingen zijn aangebracht die andere steden uit zuidoost Frankrijk symboliseren waaronder; Avignon, Nice, Évian, Nîmes en Grenoble. Twee grote salons maken de ontvangst in Le Train Bleu compleet; de Tunesische- en Algerijnse Salon, de muren rijk versierd met Arabische motieven.


Het adembenemende decor van de Grote Zaal

De PLM werd in 1937 ondergebracht bij de SNCF; de Société Nationale des Chemins de fer Français. De stationsrestauratie werd in de Tweede Wereldoorlog gesloten en deed, u zult het niet geloven, lange tijd dienst als opslagplaats. In 1950 wilde de SNCF de restauratie slopen. Met name door toedoen van de toenmalige minister van cultuur André Malraux werd het monumentale restaurant alsnog gered van de sloop in 1966. Albert Chazal, die in 1963 de leiding kreeg over Le Train Bleu, liet het restaurant in 1968 renoveren. De schilderijen werden gereinigd, de stucornamenten opnieuw met bladgoud bekleed en de meubels gerestaureerd. In 1972 belande het uiteindelijk op de monumentenlijst en het is nu beschermd erfgoed.

De enorme eetzalen hebben nog steeds hun oorspronkelijke kenmerken, gepolijste vloeren, houten lambrisering, koper, lederen banken en mahoniehouten meubelen. Voor ons kwamen hier al Coco Chanel, Sarah Bernhardt, Colette, Dali, Jean Gabin en tal van andere beroemdheden. Het diende regelmatig als filmlocatie, van Nikita tot Mr. Bean's Holiday. hilarisch is zijn worsteling met een schaal 'Fruits de Mer'. Een van Frankrijks grootste acteurs, Jean Rochefort, die zijn grootste roem verwierf met Un éléphant ça trompe énormément, speelt de uitgestreken ober. (filmpje)


Voor ons kwamen hier al Coco Chanel, Sarah Bernhardt, Colette, Dali, Jean Gabin en tal van andere beroemdheden

Het restaurant telt 250 zitplaatsen en chef-kok Jean-Pierre Hocquet en zijn team van ruim 50 medewerkers serveren ruim 500 maaltijden per dag. Geserveerd worden Franse klassiekers als sole meunière, lamsbout en crème brûlée. Een traditionele verfijnde Franse keuken in de hogere prijsklasse, waar de menukaart een paar maal per jaar wisselt op basis van de seizoenen. Geopend voor lunch en diner. De prijzen variëren vanaf € 21 voor een voorgerecht,  vanaf € 35 voor een hoofdgerecht en € 15 voor een nagerecht.
Tot op heden is Le Train Bleu is één van de best bewaarde plaatsen van het beroemde Parijs van 1900. Eten in een orgie van rood pluche, koper en goud waar u als het ware eerste klas reist en kijkt door de kanten gordijnen naar de rails van nu. Overigens kunt u hier ook gewoon terecht voor een cafè of een chocolat chaud.



Le Train Bleu is alle dagen van de week geopend vanaf vanaf 07:30 (09:00 op zon- en feestdagen) lunch wordt geserveerd vanaf 11:30 uur tot 14.45 en diner vanaf 19.00 uur tot 22.45 uur.

Vanaf Gare de Lyon heeft u een rechtstreekse verbinding met Genève (3 uur 30 min.), Lausanne (3 uur en 40 min.), Lyon (2 uur), Marseille (3 uur), Milaan (7 uur en 10 min.), Rome (11 uur en 34 min.) en Zürich (6 uur) Het station verwerkt 83 miljoen reizigers per jaar en behoort daarmee tot de drie drukste stations van Parijs.

Paris Gare de Lyon, Place Louis Armand, 12e arrondissement, métro Gare de Lyon

Photo Credits: Le Train Bleu - Rooms & new logo