Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

donderdag 31 juli 2014

UNDERGROUND DINNER IN PARIS

Op dit moment is er een nieuwe hype in Parijs overgewaaid uit de Verenigde Staten. Uit eten bij de Parijzenaar thuis. Genieten van een heerlijke lunch bij een artiest of in een loft.  Romantisch dineren in Montmartre met uitzicht op de Sacré Cœur of dineren met mensen die je nog nooit hebt ontmoet. Uit eten bij een kruidenier of bij een kosmopoliet. Deze trend ontdekte ik in de Glossy Paris Capitale. Een van de bladen die ik altijd koop wanneer ik in Parijs ben.  Ik moet eerlijk bekennen dat ik het zelf nog niet heb uitgeprobeerd, maar het staat hoog op mijn verlanglijst bij mijn eerstvolgende bezoek aan Parijs.

De Spaanse Anna en Rosario met een passie voor kunst en de Californische Kristi, globetrotter en reisjunkie met een passie voor koken, ontvangen hun gasten in een prachtig Haussmann appartement in het 17e arrondissement voor een gourmet ontbijt of een lunch experience. 'Un artiste à la  table'; zo brengen zij kunstschilders, fotografen, zangers, beeldhouwers en andere kunstenaars in contact met hun gasten. Elke week verwelkomen zij 12 gasten aan hun tafel. Een ontmoeting met de Bohemiens van deze tijd kun je boeken op unartistealatable.blogspot.com - Prijs per persoon ongeveer € 70

Een onvergetelijk diner bij un artiste à la table - Photo courtesy of un artiste à la table

Een ander mooi voorbeeld is Miss Lunch. Zij noemt zichzelf een kunstenaarkok. Een beeldend kunstenaar en kosmopoliet met kookaspiraties. Haar kookstijl ontleent zij aan een mooie mix van haar Egyptische grootmoeder en Zuid Afrikaanse grootvader. Ze kwam in Parijs terecht dankzij haar studie aan de  Ecole des Beaux Arts. Met uit eten in haar loft belooft zij een culinaire wereldreis. De lunch in haar loft vindt twee keer per maand plaats, stipt om 1 uur 's middags. Reserveren via haar website lunchintheloft.com tot maximaal acht personen.

Miss Lunch belooft u een culinaire wereldreis - Photo courtesy of Miss Lunch

Eten bij Parijse gourmands die letterlijk en figuurlijk je taal spreken. Op de website van 'Voulez Vous Dîner' kun je reserveren wie er voor je gaat koken, in welk arrondissement je graag wilt eten, wat je interesses zijn en welke talen je meester bent. Uw gastheer of gastvrouw, allemaal amateur koks die waanzinnig goed kunnen koken, ontvangen je thuis, mooie huizen met typische Parijse charme. Wil je deelgenoot zijn van het Franse erfgoed, een vriendelijk welkom, of een multiculturele uitwisseling, neem dan contact op met voulezvousdiner.com De prijs per persoon voor een drie gangen diner inclusief wijn is vanaf € 65 per persoon.

Wat is er mooier dan een romantisch diner met dit uitzicht - Photo courtesy of romantic secret dinner

Stel je eens voor; je loopt met je geliefde hand in hand over het drukke Montmartre, om vervolgens geheel onverwacht te stoppen bij een portiek. De vragende blik, een omhelzing, een innige kus? Een geheime code wordt snel ingetoetst op een elektronisch paneel en de deur opent zich automatisch. De verbazing op haar gezicht wordt alsmaar groter als een tweede code de deur ontgrendeld naar een wenteltrap. Bij het bestijgen van de tredes wordt het geroezemoes van buiten steeds minder tot..... dat een deur op de derde etage zich opent na een simpele klop. "Bienvenue" in een prachtig appartement waar beroemdheden waaronder Colette, Sacha Guiltry, Cocteau en Jean Marais u voor zijn geweest. Voor u staat bij het open raam, dat over de boomtoppen uitkijkt op de Sacré Cœur, een gedekte tafel voor twee, natuurlijk met champagne en het mooiste servies. Met zo'n uitzicht komen de woorden op je lippen vanzelf: "Schat, ik hou van je".
Drie mogelijkheden om indruk te maken op je geliefde met een 'Full Afternoon High Tea' of de 'Celebration Tea' met Champagne cocktails en cake of het 'Diner Raffiné pour Deux'. Inclusief champagne, wijn, drie gangen diner en koffie. De prijzen variëren van € 50 tot € 120 per persoon. Een diner voor twee vanaf € 150.
Reserveren 72 uur van te voren op:  romantic-secret-dinner.com

In het 10e arrondissement in rue Sainte-Marthe nummer 2 runt de sympathieke Cédric Casanova zijn speciaalzaak in Italiaanse specialiteiten uit de omgeving van Sicilië. De zaak draagt de mooie naam 'la tête dans les olives' - met je hoofd in de olijven. Hier kun je genieten aan een privétafel van heerlijke antipastas, pastas en Italiaanse kazen. Vanaf vijf personen is de rekening € 150 Elke extra persoon betaalt € 30. Wijn mag hij niet schenken dus die moet je zelf meenemen. uitsluitend op reservering en minimaal 24 uur van te voren. Je kunt bij hem terecht op maandag tot en met zaterdag voor de lunch en 's avonds vanaf 20.00 uur voor het diner.
Reserveren per e-mail kan op latable@latetedanslesolives.com of via de website latetedanslesolives.com/

Uit het boekje PUUR; 'Parijs slow travel in de stad', wat ik elke Parijsliefhebber  kan aanbevelen las ik nog twee leuke tips. Parijs kent vele amateurkoks. Dagelijks zetten zij op de website super-marmite.com wat zij die dag hebben gekookt, hoeveel porties en de prijs. Van culinaire gerechten tot allerlei zondige zoetigheden. Op de website kun je de buurt selecteren waar je, je op dat moment bevindt, je selecteert een gerecht, bereken de prijs en je ziet meteen waar je je bestelling kunt afhalen. Heerlijk toch!

Alles voor een overheerlijke picknick bij lappero.com of super-marmite.com

De andere tip staat garant voor een heerlijke picknick. In Parijs zijn er genoeg kleine tuinen en parken waar het bij goed weer heerlijk toeven is. Boodschappen doen bij verschillende winkels is nu niet meer nodig want je kunt je eigen 'box' samenstellen op de website van lappero.com. Download de l'appero-app en selecteer jouw favoriete hapjes. Te denken aan vers stokbrood, heerlijke tapenades de mooiste kazen en niet te vergeten de wijn. Je kunt zelfs ook een box bestellen om je eigen cocktails te mixen. Waar je ook bent in Parijs, de box wordt gegarandeerd binnen 45 minuten geleverd door een fietskoerier. Het beloofd een romantische zomer te worden.

Puur Parijs is een uitgave van uitgeverij Unieboek I Het Spectrum B.V. - ISBN nummer 978 90 00 32143 8 adviesprijs € 14,95 

Onlangs verschenen twee interviews met uw trouwe Parijs blogger. Nieuwsgierig of gewoon benieuwd, kijk dan even op de website van CarmenSijbrands of het Grenzeloos Magazine. Het gratis online magazine voor emigranten, expats en tweedehuisbezitters het verschijnt 12x per jaar op de laatste vrijdag van de maand. 

Puur Parijs een absolute aanrader voor iedere Parijsganger - Grenseloos Magazine

donderdag 24 juli 2014

DE CLOCHARDS VAN PARIJS

Ik noemde hem Serge. En dat kwam omdat hij zo leek op Serge Gainsbourg. Gekleed in een vale, versleten regenjas. De kraag hoog opgetrokken en in de ene hand altijd een peuk en in de andere hand steevast een blikje bier. Hooguit achter in de dertig, maar met zijn verlopen gezicht leek hij eerder de vijftig gepasseerd. Soms luid aan het zingen dan weer druk met zichzelf in gesprek. Toujour;  “bonjour” bij het passeren van voorbijgangers. Schijnbaar had hij niets meer nodig dan zijn kartonnen dozen, plastic boodschappentassen en een vriendelijk woord. Hij was er altijd, weer of geen weer, als ik mij weer eens nestelde voor de lunch op een van de terrassen, onder de arcades van de place des Vosges.

Was..., want Serge is niet meer. Eigenwijs als hij was weigerde hij afgelopen winter zijn vaste stek te verlaten om de nacht door te brengen in een opvangvoorziening. De oude slaapzak en de valse veiligheid van alcohol boden geen bescherming tegen de ijskoude nacht. Hij heeft daar zelfs twee dagen gelegen voordat iemand door had dat Serge toch echt niet sliep. De tol van eenzaamheid. Anoniem en waarschijnlijk zal niemand hem missen. Of toch wel, want bij het lopen langs zijn vaste stek mompel ik;  “au revoir mon amis”.

Serge

Jarenlang hoorden zij bij het geromantiseerde beeld van Parijs. Vastgelegd door bekende fotografen als Eugène Atget, Brassaï en Robert Doisneau. In de jaren dertig telde Parijs al zo'n twaalfduizend 'vagabonds', de eveneens geromantiseerde benaming voor clochards. Balzac noemde ze 'Peau de Chagrin', Atget sprak over Chiffonnier (lompenboeren), het Parijse stadsbestuur heeft een officiëlere benaming: S.D.F. 'Sans Domicile Fixe' of zoals wij zeggen; 'zonder woon- en verblijfplaats', de daklozen. Clochards zijn onlosmakelijk verbonden met het beeld van Parijs. Een roman of film over de stad is niet compleet als er niet ergens een clochard  in figureert. En in het straatbeeld zijn ze net zo talrijk als de monumenten. Parijs hoort bij de clochards net zoals de clochards horen bij het Parijse straatbeeld. Toch, in de vele boeken over Parijs in mijn bezit, wordt nauwelijks of geen aandacht besteed deze 'Sans Domicille Fixe'.

Jarenlang hoorden zij bij het geromantiseerde beeld van Parijs

De clochards zijn de bezitlozen, de armsten der armen. In de jaren dertig beschouwden de clochards het clochard zijn, als een beroep. Het verhaal doet nog steeds hardnekkig de ronde, dat vele clochards vrijwillig gekozen hebben voor dit bestaan. Weggevlucht uit de zware last van het dagelijkse bestaan. Een echte clochard is trots en staat op zijn vrijheid. Het hoort bij zijn levensopvatting dat hij niet gebonden wil zijn en geen verplichtingen erkent. De Parijzenaar is aan ze gewend. Ze horen nu eenmaal bij het Parijse straatbeeld. De clochards hebben maar weinig nodig om van te leven. Ze struinen de markten af, waar ze genoegen nemen met het restafval. Van de weinige euro's die zij bij elkaar bedelen 'kopen' ze alcohol. Vaak rode wijn, want wijn voedt.  Om hun ellende te vergeten, drinken ze veel, heel veel, want alleen in beschonken toestand is het leven draagbaar.

De clochards zijn de bezitlozen, de armsten der armen

Zo gauw het avond wordt zie je een komen en gaan van gekaapte winkelwagentjes, oude kinderwagens en worden posities ingenomen in portieken van winkels, bushuisjes en zelfs telefooncellen. 's Winters, als het koud is, liggen ze op straat op de roosters van de metro. Je ziet ze steeds minder in de metrogangen en de perrons. Het Parijse vervoersbedrijf de RATP heeft speciale ordebewakers in dienst, die ’s nachts de metrogangen afstruinen om de clochards, die zich hebben laten insluiten, na middernacht uit de metro te verwijderen. Deze nachtploegen, zogenaamde 'Outreach' teams, gaan met zaklantaarns de gangen in, nemen koffie, broodjes en sigaretten mee om het contact met de clochards te vergemakkelijken. Ze worden aangesproken met “mijnheer” en “u” en begeleid naar een gratis bus van de RATP, die ze vervolgens naar een opvanghuis brengt. Vorig jaar transporteerden de RATP medewerkers in totaal ruim 35.000 daklozen uit de metrogangen naar de opvangvoorzieningen.

Vorig jaar transporteerden de RATP medewerkers in totaal ruim 35.000 daklozen uit de metrogangen naar de opvangvoorzieningen.

Maar door de huidige crisis is het geromantiseerde beeld van de clochard verdwenen. Steeds meer mensen komen door schulden op straat te staan. En een welvarende stad als Parijs trekt ook veel professionele bedelaars aan uit het Oostblok. Je vindt de hele samenleving op straat: Zigeunerfamilies, losgeslagen jongeren, gescheiden mannen, alcoholisten, vluchtelingen, psychiatrische gevallen en ook steeds meer vrouwen. In 2013 stierven 453 mensen op straat, vrijwel onopgemerkt. Tot en met 17 juli van dit jaar waren het er al 167 in geheel Frankrijk waarvan 50 de op straatstenen van Parijs. Niemand weet hoeveel daklozen er precies zijn, (de schatting is 20.000) en in Parijs tracht men aandacht te geven aan dit schrijnende probleem. De 'Samu Social', de in 1993 opgerichte organisatie voor hulp aan Parijse dak- en thuislozen liet op de website dans la peau d'un sansabri.com ('In de huid van een dakloze') real-time vierentwintig uur het leven zien, door de ogen van een dakloze. Hiervoor kregen vier daklozen in Parijs een speciale bril, uitgerust met een minicamera. Zo gaven zij  zonder enige concessie een kijkje in hun dagelijkse gevecht met het leven op straat. Een van de doelstellingen van deze campagne was dat wij toch aan de daklozen bleven denken. (Bron: Stefan de Vries, correspondent in Parijs)

Door de huidige crisis is het geromantiseerde beeld van de clochard verdwenen

Verder is er ook het collectief Les Morts de la Rue onder leiding van de Fransman Christophe Louis. Zijn collectief met meer dan 150 vrijwilligers voert actie voor daklozen, maar bekommert zich vooral om hen na hun dood. Dan wordt de begrafenis georganiseerd en nabestaanden worden opgezocht. "Toen we begonnen lag de gemiddelde leeftijd van een straatdode op 49 jaar", vertelt Christophe Louis in een interview aan Le Figaro. "Dat is nu 46 jaar. Drie jaar eraf, in tien jaar tijd. Dat gaat veel te snel". Op 18 maart 2014 organiseerde Morts de la Rue, op de place de la Republique, een eerbetoon aan alle 453 straatdoden van 2013.

"La rue n’est pas une fatalité".
Leur vie devait-elle s’achever là ?

De straat is niet voorbestemd om te sterven
Moest hun leven daar dan ten einde lopen?

De medemenselijkheid in Parijs is mede door de crisis verhard. Bij het schrijven van deze blog zit in mijn hoofd het liedje van Edith Piaf: 'Les Clochards de Paris'
"Het zijn de zwervers van Parijs. Van Montmartre tot Bastille.
Ze zwerven in het donker van de nacht, moe en in lompen langs bordelen.
Hun beroep is niet van belang zolang ze maar met de armen delen, de clochards van Parijs".

Ce sont les clochards de Paris
De Montmartre ou de la Bastille,
Ils errent dans la sombre nuit.
Lassés, ils traînent en guenilles…
Aux portes des boîtes de nuit,
Leur métier n'a pas d'importance,
Pourvu qu'il donne la pitance
Aux pauvres clochards de Paris.


Morts de la Rue kunt u telefonisch bereiken voor een donatie onder telefoonnummer 00 31 1 42 45 08 01 maar u kunt ook geld overmaken naar 'Collectif Les Morts de la Rue'.

IBAN - FR76 3000 4008 0600 0100 4735 207 - BIC BNPAFRPPPOP 

woensdag 16 juli 2014

HET BESTE STOKBROOD VAN PARIJS 2014

Ieder jaar besteed ik in mijn weblog weer aandacht aan de Parijse 'boulanger' met het beste en lekkerste stokbrood. Parijs is een broodstad. Brood is zelfs zo belangrijk dat de hoofdstedelijke bakkers hun vakantie niet zelf mogen inplannen. Bakkers en apothekers zijn de enigen die een gereglementeerd beroep uitoefenen als het gaat om vakantiesluitingen. Voor de bakkers is dit een erfenis vanuit de Franse Revolutie om zo hongersnoden te voorkomen. Het brood was het hoofdvoedsel van de bevolking en het was van essentieel belang om de voorziening te waarborgen. Parijs kent zo'n 1200 bakkers binnen de périphérique, die voorheen zeven dagen in de week open waren. Maar met de introductie van betaald verlof in de twintigste eeuw ontstonden problemen tijdens de vakantieperiodes en feestdagen. Een wet uit 1957 geeft burgemeesters het recht om te bepalen wanneer welke bakker zijn vakantiekoffers mag pakken. Er zou zo maar weer een revolutie kunnen uitbreken wanneer alle bakkers tegelijk dicht zouden zijn.

Een baguette draag je niet onder je arm maar wordt vastgehouden in het midden met één hand
Photo Robert Doisneau Paris 1953

Het slanke stokbrood, geprezen om zijn knapperige korst en zachte kruim is in tegenstelling tot men zou denken een vrij recente uitvinding. Sommigen beweren dat het stokbrood is uitgevonden in de tijd van Napoleon, die de lange slanke vorm verkoos omdat soldaten het brood in een broekspijp konden stoppen en zo de handen vrij hadden voor de strijd. Maar het is in werkelijkheid net voor de Eerste Wereldoorlog uitgevonden en verving het meer traditionele ronde boerenbrood, dat bekend was als boule, de bron van het woord boulangerie. De slanke traditionele Parijse baguette staat bekend om zijn knapperige, goudbruine korst en 'vochtige' mie, of binnenkant. Bij de beste boulangeries laat men het deeg langzaam gisten en vormt men de broden met de hand. Een paar schuine inkepingen in de bovenkant van elk stokbrood zorgen er met hete stoom voor dat het brood in de oven langzaam uitzet. Baguettes zijn er in vele vormen en maten. De meer landelijke baguette of de baguette à l'ancienne met puntige einden, de flûte is net zo lang als een baguette maar twee keer zo dik, de ficelle; dun, lang en krokant, half zo lang als een baguette. Verder kennen de Parijzenaars de tradition, een beschermd begrip sinds 1933 en mag uitsluitend bloem, water en zout bevatten en mag niet ingevroren zijn geweest. Last but not least de bâtard is net zo groot als een pain de campagne (met bloem bestoven zuurdesembrood) maar met het zelfde gewicht als een baguette. Nog een wetenswaardigheid; Een baguette draag je niet onder je arm maar wordt vastgehouden in het midden met één hand, terwijl je een hap neemt van het nog warme uiteinde. De meeste Parijzenaars kopen twee keer per dag hun stokbrood vers, voor het werk en na het werk. Vandaar dat de meeste 'echte' bakkers open zijn van 06.15 uur tot 20.00 uur.

187 stokbroden streden voor de Grand Prix voor het beste stokbrood van Parijs - Photo courtesy of Maxime Bouideau

Op donderdag 14 maart 2014 was het weer zover. Inmiddels de 20e editie van de Grand Prix de la meilleure baguette artisanale de Paris, de strijd om het beste stokbrood van Parijs. De vijftien koppige jury van de 'Chambre professionnelle des artisans boulangers-pâtissiers' verzamelde zich rond Lyne Cohen-Solal (de loco-burgemeester belast met handel en ambachten), waaronder Ridha Khadher, winnaar van de Grand Prix in 2013 en Roughi Dia, Chefkok (een van de weinige vrouwen in dit beroep in Frankrijk). van restaurant Vraymonde (Buddha Bar Hotel) en zes andere juryleden die door loting waren verkozen.

187 stokbroden streden dit jaar om deze prestigieuze prijs; eeuwige roem, een geldbedrag van € 4000 en een jaar lang hofleverancier van de Franse President François Hollande. 50 stokbroden werden onmiddellijk gediskwalificeerd, aangezien zij niet voldeden aan de strenge, vooraf gestelde criteria. Elke baguette moet een afmeting hebben tussen de 55 en 65 cm, met een gewicht dat ligt tussen 250 en 300 gram en een zoutgehalte van 18 gram per kilogram meel. Krokant aan de buitenzijde maar licht van kleur en goed van smaak. Alle Parijse bakkers werden uitgenodigd om deel te nemen. Na een middagje proeven koos de jury de gelukkige winnaar uit de overige 137 inzendingen. De winnaar van 2014 is Antonio Teixeira, ambachtelijke bakker van bakkerij 'Aux Delices du Palais' aan de boulevard Brune, nummer 60 in het 14e arrondissement. Overigens kwam de winnaar van vorig jaar Ridha Khadher ook uit het 14e arrondissement en kent het 14e maar liefst drie 'boulangers' die voorkomen in de top 10 van dit jaar; de nrs 1, 5 en 7.

'Aux Delices du Palais' is een echt familiebedrijf. In 1998 won de vader van Anthony Texeira ook de Grand Prix de la meilleure baguette artisanale de Paris  en nu zijn 24 jarige zoon die hem opvolgde in het bedrijf. Texeira mag nu een jaar lang zijn stokbroden afleveren op het Elysee. Onze prijswinnaar is zes dagen in de week geopend van 06.15 uur tot 20.00 uur (ja u leest het goed, daar moet je in Nederland eens mee aankomen?). Op woensdag zijn ze gesloten

                      Hier volgt de top 10 van 2014:
1:                   Antonio Teixeira - Aux Delices du Palais - bld Brune 60, 14e arr.
2:                   Christian Vabret - Au petit Versailles du Marais - rue François Miron 27, 4e arr.
2 ex aequo:   Ali Ben Kadher - La Montmatoise - rue de Clignancourt 43, 18e arr.
3:                   Benjamin Turquier, rue de Turenne 134, 3e arr.
4:                   Naceur Ben Habhab - Au Pain d'Autrefois - rue Damrémont 83, 18e arr.
5:                   Philippe Gosselin - Gosselin Sain Honoré - rue St. Honoré, 1e arr.
5 ex aequo:   Mohamed Ellini - Les Artisans du Pain - rue Didot 81, 14e arr.
6:                   Grégory Zore - Boulangerie Mulot - rue de Seine 76, 6e arr.
7:                   Dominique Saibron - Macaron's Café - av. du Général Leclerc 77, 14e arr.
8:                   Benoît Castel - Liberte Vinaigriers - rue des Vinaigriers 39, 10e arr.
8 ex aequo:   Narcisse Pasquier - La Petite Marquise - place Victor Hugo 3, 16e arr.
8 ex aequo:   Patrick Hardel - Acasias Etoile - rue des Acasias 31, 17e arr.
9:                   Hamid Meksem - Meksem - rue Campo Formio 27, 13e arr.
10:                 Sébastien Beasse - Le Petrin Normand - rue de la Convention 156, 15e arr.

De man en zijn stokbrood een onuitwisbaar straatbeeld - Photo Janine Niepce (1963)

Nu nog een aantal redenen waarom u de omweg naar het 14e arrondissement zou moeten maken. Het 14e is een zeer uitgestrekt arrondissement, waaraan ik al in verschillende blogs aandacht heb besteed. De wijk Plaisance - Pernety is een verademing, met een mooie mix tussen het nieuwe (place de Catalogne) en het  oude, volkse Parijs (église Notre Dame du Travail). Wat dacht u van een bezoek aan het kerkhof (cimetière de Montparnasse) waar u Serge Gainsbourg en Jean Paul Sartre kunt gaan begroeten. Als liefhebber van moderne kunst kunt u terecht in het fraaie gebouw van de Fondation Cartier, ontworpen door Jean Nouvel. Griezelen in de catacomben aan de place Denfert Rochereau. Picknicken met het aller-lekkerste stokbrood van Parijs doet u natuurlijk in het parcde Montsouris, omgeven door prachtige villa's (doodlopende straten) en het Cité Universitaire. TIP: Klik vooral op de diverse hyperlinks, die u direct brengen naar eerder door mij geschreven blogs, met vaak fraaie wandelingen.

donderdag 10 juli 2014

PORTE DAUPHINE EN HECTOR GUIMARD; PARIJS ANNO 1900

Een tijdje geleden, op 11 juni 2014, schreef ik over mijn bezoek aan het in aanbouw zijnde Fondation Louis Vuitton aan de rand van het Bois de Boulogne. Een wandeling door het bos bracht mij aan de oostzijde, waar ik onverwacht oog in oog kwam te staan met de mooiste metro-ingang van Parijs; die van Porte Dauphine. Vaak heb ik dit prachtige voorbeeld van art nouveau vernoemd in diverse blogs, maar ik moet bekennen dat ik de ingang nog nooit in het echt heb mogen aanschouwen.

Op die prachtige lentedag maakte ik de oversteek van de place du Maréchal de Lattre de Tassigny, (een Franse generaal die het bevel voerde over het Franse Eerste Leger tijdens de Tweede Wereldoorlog) naar de chique Avenue Foch, om zo oog in oog te komen staan met de enige metro-ingang nog aanwezig in Parijs met dit design.

De ingang naar het metrostation Porte Dauphine

Het begon allemaal aan het einde van de 19e eeuw, met de 'Compagnie du chemin de fer métropolitain de Paris' de CMP, toen Edouard Empain de concessie verwierf voor de aanleg van de metro in Parijs. In 1898 werd er door de Gemeente Parijs een prijsvraag uitgeschreven voor het ontwerp van de ingangen van de metrostations in Parijs. Hoewel architect Hector Guimard niet had deelgenomen aan de prijsvraag, kreeg hij door tussenkomst van een vriend, die tevens voorzitter was van de Parijse gemeenteraad, toch de opdracht voor deze 'bouches de métro'. Mede onder druk van Edouard Empain, die de architectuur ervan wilde toevertrouwen aan een adept van de art nouveau en volgeling van Victor Horta, Hector Guimard.

Porte Dauphine een art nouveau juweeltje uit 1900

Hector Guimard (geboren in Lyon op 10 maart 1867 en overleden te New York op 20 mei 1942) is een Frans architect die wordt beschouwd als de belangrijkste vertegenwoordiger van de art nouveau in Frankrijk. Zijn eigen woonhuis, Castel Béranger (1897), maakte Guimard van de ene op de andere dag beroemd en het grote aantal opdrachten, waaronder de Parijse metro-ingangen die daarna volgden, stelden hem in staat zijn streven naar schoonheid steeds verder te verfijnen. De harmonie en in het bijzonder de stilistische continuïteit (een van de grote idealen van de art nouveau), leidde bij hem tot een bijna totalitaire opvatting van de inrichting, die zijn hoogtepunt bereikte in 1909 met het Hôtel Guimard (een huwelijksgeschenk aan zijn rijke vrouw) waar de ovale kamers zo hun eigen eisen stelden aan de meubels, die voor een deel geïntegreerd werden in het gebouw. De geniale en veelzijdige Guimard is ook een voorloper op het gebied van de industriële standaardisatie, waarmee hij deze nieuwe kunst op grote schaal wilde verbreiden.

Guimard's befaamde 'Metro Style'

Guimard ontwierp vreemde ijzeren ingangen, met beschuttende glazen luifels die op libellenvleugels leken en groen geverfde gietijzeren staanders met organisch gevormde lampen als bloemknoppen, op slanke metalen stengels. De uit steen en smeedijzer opgebouwde zwierige werken waren gedeeltelijk geïnspireerd door de Japanse kunst en door de plantenwereld. Het hekwerk bestond uit vijf verwisselbare ijzeren standaardelementen, die in naturalistische vormen waren gegoten. Zij vormen tevens de omlijsting voor geëmailleerd glas en staal. De ingangen doken in vier jaar tijd overal op in de straten van Parijs en bezorgden Guimard zowat eeuwige roem.

De sierlijke omlijsting voor glas en staal

Deze metalen constructies waren zo karakteristiek voor de ranke en verfijnde eigenschappen van de art nouveau, dat de stroming algemeen werd aangeduid als de 'metrostijl'. Art nouveau was voorbehouden aan België en Frankrijk, terwijl jugendstil werd gekoppeld aan Oostenrijk en Duitsland. De stijl manifesteerde zich vooral in gebruiksvoorwerpen, waaronder glaskunst, plateel, sieraden, meubels, affiches, en de schilderkunst. De stroming kende een korte maar hevige bloeitijd. In West-Europa was de stijl ruim voor 1910 al verleden tijd, in het oosten kon ze wat langer overleven. Tegen 1914 was men op de art nouveau uitgekeken, maar gelukkig bezit Parijs nog vele herinneringen aan deze kunstrichting van wie Hector Guimard, de belangrijkste vertegenwoordiger is. Samen met Jules Lavirotte en Louis Louvet belichaamde hij de idealen van deze stijl, die romantiek met functionalisme verbond.

Zwierige werken gedeeltelijk geïnspireerd door de Japanse kunst 

Met het verstrijken van de tijd zijn de ingangen een vast onderdeel geworden van het traditionele Parijse stadsbeeld, maar ze waren bedoeld als een bewuste provocatie van het classicisme uit die tijd. Van de 140 ingangen zijn er momenteel nog plus minus 90 over (bron architectenweb). Sinds 1978 zijn alle art nouveau metro-ingangen geregistreerd als nationaal en historisch erfgoed. Een andere prachtige metro-ingang die kan wedijveren met de schoonheid van Porte Dauphine is die van Abbesses op de place Abbesses Montmartre.

Nog zo'n juweeltje de ingang op place Abbesses Montmartre

Nog een aantal wetenswaardigheden die een belangrijke rol speelden bij het ontwerp van de Parijse metro anno 1900. De typische Metropolitain typografie is ontworpen door de Fransman Georges Auriol, en wie kent niet de beroemde witte, vierzijdig afgeschuinde,  geglazuurde metrotegels van zandsteen, die werden gefabriceerd door het bedrijf Boulenger in Choisy-le-Roi, Val-de-Marne of de bijzondere smeedijzeren 'metro-totems' van Aldolphe Derveaux.

Tot 17 augustus kunt u nog de tentoonstelling bewonderen over het Parijs anno 1900 in een van de juweeltjes uit die zelfde tijd, namelijk het Petit Palais. Met historische foto's, posters, kleding, schilderijen en objecten uit die tijd. Van Degas tot Rodin, van Renoir tot Toulouse-Lautrec, van Picasso tot Guimard. Door deze tentoonstelling, een absolute Must See, heeft u een prachtig overzicht van de Belle Époque, het bruisende Parijs en het joie de vivre van die tijd.

Gelukkig bestaan er nog plus minus 90 van deze ingangen in Parijs

Petit Palais, avenue Winston Churchill 2

Nog tot 17 augustus 2014 van dinsdag tot en met zondag van 10.00 uur tot 18.00 uur (op donderdag tot 20.00 uur. Op maandag gesloten, entree € 11 

donderdag 3 juli 2014

STOP DE LIEFDESSLOTJES, NO LOVE LOCKS IN PARIS

Nog altijd komen bij de eerste zonnestralen van de dag, zij die niet hoeven te werken voor de kost, naar de Seine toe. Zelf word Ik altijd heel gelukkig van het, in de eerste lentezon, lopen langs de Seinekades onder aan de Quai de la Tournelle en de Quai de Montebello. In Parijs verglijdt de tijd zoals het water van de Seine voortkabbelt tussen de met geschiedenis en emoties beladen oevers. Ik stop even onder de Pont de l'Archevêché (de Aartsbisdomsbrug) De brug verbindt het 4e arrondissement, bij het Île de la Cité, met het 5e arrondissement. Als je maar lang genoeg wacht hoor je links en rechts het plonzen van sleutels die vanaf de brug in de Seine gegooid worden. Verliefde stelletjes bezegelen zo hun 'eeuwige' liefde voor elkaar. Als ik naar boven kijk, naar de brug gebouwd in 1828, lijkt die bijna te bezwijken onder de inmiddels duizenden hangsloten, vastgeketend aan de hekken.

Ook ik moet bekennen, dat ik in het prille begin, mij heb bezondigd aan het ophangen van een liefdesslot als herinnering aan een bijzondere liefde. Want Parijs is tenslotte de stad van de liefde. Zo gooide ik ook een muntje in de Fontana di Trevi in Rome in de hoop er weer eens te mogen terugkeren.

De prachtige pont des Arts in betere tijden

Laten we even teruggaan naar het begin van deze traditie, die inmiddels in Parijs uit de hand begint te lopen. Over het ontstaan van het ritueel bestaan twee versies: allereerst in het boek van Frederico Moccia 'Ho Voglia De Te' (Ik wil jou), 1,1 miljoen verkochte exemplaren, wordt beschreven hoe de hoofdpersonages – volgens een oud gebruik – elkaar eeuwige liefde zweren  door aan de Milvio burg in Rome een hangslot vast te maken en de sleutels in de Tiber te werpen. Zo zouden zij zijn gezegend met de eeuwige liefde. En dat wilden sindsdien wel meer stellen. Sinds het eerste hangslot in Rome in 2007 – de desbetreffende brug heeft het inmiddels bijna begeven – is deze romantische rage de hele wereld over getrokken. Ook in Verona, Budapest, Keulen, Venetië, en Sevilla hangen bruggen vol met grote en kleine sloten.

De andere versie is die van de Hongaarse stad Pécs, waar in de jaren zestig een verliefd stel een hangslot aan het hek vastmaakte tegenover bar Káptalani Borozó, om zo hun eeuwige liefde te bezegelen. Deze versie is ouder dan het boek van Frederico Moccia dat in februari 2006 pas het daglicht zag. Hun voorbeeld werd gevolgd door Moskou, Nigata-Japan en vanzelfsprekend; Parijs.

Een rage die uit de hand is gelopen

Op loopafstand van de Pont de l'Archevêché ligt over de Seine de prachtige loopbrug pont des Arts die het Louvre verbindt met de Bibliothèque Mazarine. Niet alleen heb je hier een prachtig uitzicht over de Seine, maar ook hier worden vele liefdesrelaties nog eens symbolisch verzegeld met een hangslot met daarop een liefdesverklaring. Afgelopen maanden, na diverse artikelen in Le Figaro en Le Monde over de ontstane graffiti en milieuvervuiling door de sleuteltjes die na elk ritueel in de Seine werden geworpen, is de gemeente Parijs overstelpt met verzoeken om een einde te maken aan de rage die werkelijk exorbitante vormen begint aan te nemen. De Pont des Arts schijnt letterlijk te bezwijken onder het tonnengewicht van de honderdduizenden hangsloten.

Bij gebrek aan plaats worden de liefdessloten aan- en over elkaar bevestigd

De oorspronkelijke pont des Arts stamt uit 1802 en werd in 1804 in gebruik genomen. Tot 1849 werd er tol geheven (één sou), zoals gebruikelijk op vele bruggen in die tijd. Op de dag van de opening betaalden maar liefst 65.000 Parijzenaars om de brug te mogen oversteken. In 1852 werden de twee bogen van de linkeroever tot één samengevoegd vanwege een verbreding van de quai Conti. In 1976 vestigde de Inspecteur Général des Ponts et Chaussées (algemeen inspecteur van Bruggen en Straten) de aandacht op de zwakheid van de brug, die te wijten was aan de bombardementen van 1918 en 1944 en aan verscheidene aanvaringen in 1961 en 1970. De brug werd voor verkeer gesloten in 1977 en stortte na een aanvaring in 1979 over 60 meter in. (bron WikipediA)
De wederopbouw gebeurde in de periode 1981-1984, volgens plannen van de architect Louis Arretche, die de brug in haar oorspronkelijke staat wilde laten herrijzen. De 155 meter lange brug werd in staal opgetrokken en het aantal bogen werd verminderd van negen naar zeven, wat het mogelijk maakte om de brug in overeenstemming te brengen met de Pont Neuf. De loopbrug werd opnieuw in gebruik genomen op 27 juni 1984 door de toenmalige burgemeester van Parijs Jacques Chirac.

Geen plaats meer op de hekken dan maar op de kwetsbare historische lantaarnpalen

Nu 2014, loopt de brug opnieuw gevaar. In 2008 kwamen de eerste koppels hun slotjes ophangen aan de Pont des Arts. In de afgelopen jaren is het aantal slotjes opgelopen tot ruim 700.000 met een extra gewicht van zo'n 93 ton, alleen aan slotjes. Op 8 juni 2014 stortte een van de hekken in onder het gewicht van de duizenden hangsloten en inmiddels blijkt dat het gaas 's nachts opzettelijk wordt doorgeknipt door illegale verkopers van hangsloten om zo hun omloopsnelheid te verhogen en meer hangsloten te verkopen. De stad Parijs heeft inmiddels de befaamde bouquinistes verboden om hangsloten aan te bieden in hun boekenkisten.

Op 8 juni 2014 storte een van de hekken in onder het gewicht van de duizenden hangsloten - Photos courtesy of No Love Locks Paris

De nieuwe vrouwelijke burgemeester van de stad, Anne Hidalgo, heeft haar locoburgemeester Bruno Julliard opdracht gegeven om te komen met alternatieven en ideeën, om toch invulling te kunnen geven aan de wens van de vele toeristen, die in de stad van de liefde, toch hun liefde voor elkaar willen bezegelen door het achterlaten van een liefdesslotje. Inmiddels is er ook al een beweging op gang gekomen die alle hangsloten uit de stad wil verbannen; 'No Love Locks'.

De eerste besprekingen met de locoburgemeester en 'No Love Locks' heeft inmiddels plaatsgevonden op vrijdag 27 juni, waar een 44 pagina groot rapport werd gepresenteerd over de overlast en de vervuiling door de honderdduizenden hangsloten die inmiddels niet alleen bruggen teisteren maar ook andere belangrijke monumenten waaronder te Eiffeltoren. Inmiddels hangen er al zo'n veertig liefdesslotjes aan de top van deze 125 jaar oude ijzeren dame.

In deze meeting presenteerde 'No Love Locks' de volgende voorstellen om de groeiende epidemie tegen te gaan:

Borden in meerdere talen waar de toerist gevraagd wordt om historisch monumenten te respecteren.

Ban en verwijder alle sloten met onmiddellijke ingang en begin een publieke campagne om zowel inwoners van Parijs als toeristen er op te wijzen dat het hangen van liefdesslotjes wordt gezien als vandalisme en overeenkomstig zal worden bestraft.

Zoek naar alternatieven voor de omheiningen van de Pont des Arts en de Pont de l’Archevêché die het hernieuwd aanbrengen van liefdesslotjes onmogelijk maakt.

Een verbod op het verkopen van hangsloten in de onmiddellijke nabijheid bruggen en andere monumenten.

Open een wedstrijd voor het inbrengen van ideeën voor een beter en minder overlastgevend alternatief

Zoek hulp via social media, twitter, facebook. (inmiddels hebben al meer dan 9300 mensen de petitie getekende om de liefdessloten uit de hoofdstad te verbannen).

Ook u kunt de stichting 'No Love Locks' op twee manieren ondersteunen:
Een, door respectvol om te gaan met de prachtige monumenten van deze stad. Breng geen schade aan, neem alleen foto's en laat alleen uw voetstappen achter.
Twee: Teken de petitie; ''Ban nu de liefdessloten in Parijs en spaar onze historische monumenten', op No Love Locks.com

Doe het nu, ik heb het ook gedaan en dacht aan het mooie gedicht van de Franse dichter Apollinaire:

Onder de Pont Mirabeau stroomt de Seine
En onze liefdes
Moet ik dat niet vergeten
Na het verdriet kwam steeds de vreugde

Laat het donker komen de klok maar slaan
De dagen verdwijnen ik blijf

Laten we hand in hand elkaar blijven bekijken
Terwijl onder ons
Onder de brug van onze armen het water
Voort stroomt doodmoe van dat alsmaar kijken

Laat het donker komen de klok maar slaan
De dagen verdwijnen ik blijf

De liefde verdwijnt net als dat stromend water
De liefde verdwijnt
Zoals het leven langzaam gaat
En zoals de Hoop gewelddadig heftig is

Laat het donker komen de klok maar slaan
De dagen verdwijnen ik blijf

De dagen gaan voorbij voorbij gaan ook de weken
Noch de voorbije tijd
Noch onze liefdes keren weer
Onder de Pont Mirabeau stroomt de Seine


Laat het donker komen de klok maar slaan
De dagen verdwijnen ik blijf

Met een beetje goede wil komt deze tijd weer terug