Paris FvdV is een niet commercieel weblog speciaal voor kenners en liefhebbers van de stad Parijs - en voor hen die dat willen worden. Parijs is een stad met een gewichtig verleden, respectabel en gerespecteerd. Het is totaal niet nostalgisch. Parijs is er in geslaagd om, soms op brutale maar altijd op elegante wijze, om te gaan met zijn grootse monumenten. Ze te beschermen en te integreren in de nieuwe dynamiek van de stad. Parijs is een meester op het gebied van herstel en transformatie. U zult er nooit in slagen een volledig overzicht te maken van plekken en verhalen, die allemaal op hetzelfde punt uitkomen en de glorie van deze stad bezingen. toch wil ik een poging wagen. Wekelijks wil ik u niet alleen informeren over wat Parijs nog meer te bieden heeft, maar ook wil ik mijn liefde voor deze stad op u over dragen. In de hoop dat het raakt aan iets wat u herkent of voelt. Ferry van der Vliet.

Privacy verklaring: Indien u weblog Paris FvdV, dat bij Google-Blogger is ondergebracht, leest en reageert op de blogs van Paris FvdV, doet u dat vrijwillig en is uw IP-adres en mailadres - indien u dat vermeld - bekend en wordt opgeslagen. Ook uw schuilnaam waaronder uw reageert wordt opgeslagen. Paris FvdV zal uw gegevens nooit aan derden doorgeven. We houden uw gegevens privé, tenzij de wet of rechtelijke macht ons dwingt uw gegevens aan hen te verstrekken. Datalekken in het systeem vallen onder de verantwoordelijkheid van Google-Blogger. Door weblog Paris FvdV te bezoeken en/of de op of via deze weblog aangeboden informatie te gebruiken, verklaart u zich akkoord met de toepasselijkheid van deze disclaimer. Google gebruikt cookies om services te leveren en verkeer te analyseren dus uw IP-adres en user-agent zijn bij Google bekend, samen met prestatie- en beveiligingsstatistieken om servicekwaliteit te garanderen, gebruiksstatistieken te genereren, misbruik te detecteren en maatregelen te treffen.

donderdag 23 februari 2012

RUE MONTORGUEIL

De wijk was eens bekend als de 'buik van Parijs' en is nu ruim 800 jaar oud. Tot 1969 was het hier een zeer levendige bedoening. Hier regeerden de markthandelaren van 'Les Halles', en in hun kielzog een bonte mengeling van straathoeren, pooiers, zakkenrollers, hoerenlopers, straatschoffies, clochards, restaurant- en caféhouders, sjouwers en straatverkopers. Allemaal met hun eigen gewoonten, rituelen en vaak grof taalgebruik. De 'mont Orgeuil', gevormd door een opeenhoping van afval, bood in de 16e eeuw een prachtig uitzicht op de stad. Maar het gebied was ook een van de meest verpauperde wijken van de stad. Daarom gaf Napoleon III de opdracht aan Victor Baltard om in de schaduw van de Saint Eustache, de kerk van Les Halles, nieuwe markthallen van ijzer te bouwen. Rondom de kerk, in de rue Montorgueil, afgeleid van de mont Orgeuil, krijg je nog een vaag idee van de drukte van het vroegere Les Halles quartier. Eeuwenlang was dit de straat waarlangs de visaanvoer plaatsvond vanuit Normandië. Hier zaten de groothandels voor vis en oesters en deze handelaren zorgden dan weer voor verdere verdeling op de markt. Nu is deze straat een gezellig voetgangersgebied met groentestalletjes, slagerijen en boetieks. Maar ook met diverse bistro's en restaurants.


Rue Montorgueil.

Op nummer 38 vind je nog steeds l'Escargot Montorgueil. Een restaurant dat sinds 1832 niet meer is veranderd, ook de menukaart niet. Dit restaurant is een Parijs instituut. Niet alleen voor haar interieur en exterieur maar ook door haar keuken. Zij serveren al sinds 1832  met veel trots een Franse specialiteit die zijn grenzen heeft overschreden in roem; de escargot of in het Nederlands de gekookte landslak. Op het menu staan drie smaken; de klassieke manier met peterselie knoflook en boter, Kerrie Madras of de schelp gevuld met Roquefort. Geserveerd per 6, 12 of zelfs per 36 voor de echte fans.

Al sinds 1832 een begrip in Parijs, escargots van Montorgueil.

De slak heeft maar één leven, namelijk via uw maag, maar de schelp heeft meerdere levens. De schelp wordt vaak vier tot vijf maal hergebruikt. Een van de vergeten beroepen van Parijs, volgens het boekje 'Les Métiers Oubliés de Paris', is die van de schelpen- verzamelaar. De 'Marchands de coquilles Escargots', die in de 19e eeuw rommelde in de vuilnisbakken van de betere restaurants, op zoek naar lege slakkenhuizen. Om die vervolgens weer door te verkopen, zodat deze volgens de hygiënische normen van die tijd, weer gevuld werden met slakken en boter. Om in culinaire termen te blijven, moet je hygiënische normen van de 19e eeuw met enige korrel zout nemen. Ik kan u verzekeren dat dit nu niet meer het geval is en dat alle slakken, inclusief behuizing, komen van de nieuwe markthallen even buiten Parijs, aan de oostkant, te weten Rungis. De vulling echter, dat is nu juist de specialiteit van het restaurant.

Al 180 jaar onveranderd, restaurant l'Escargot Montorgueil

Het gehele pand staat onder monumentenzorg en is duidelijk herkenbaar aan de gouden slak boven op de luifel bij de ingang van het restaurant. Tot 2004 was dit etablissement in handen van de familie Terrail, de eigenaar van het beroemde en chique restaurant 'la Tour d'Argent'. Dat zorgde dan weer voor beroemde gasten waaronder; Sacha Guitry, Marcel Proust, Colette, Georges Feydeau, Charlie Chaplin, Picasso, Jean Cocteau en Salvador Dali.

De zondagmarkt; al eeuwen verse aanvoer vanuit Normandië.

De beste tijd om het restaurant te bezoeken is aan het einde van de zondagochtend, tijdens de lunch, wanneer de hele rue de Montorgueil verandert in een voedselmarkt. Er zijn dan ook minder toeristen. Zo kun je tussen het Franse geroezemoes genieten van het prachtige interieur met spiegels en houten lambriseringen, de zwart witte tegels, houten plafonds bewerkt met gezandstraald glas en spiegels. Een van de eetkamers heeft zelfs een beschilderd plafond dat afkomstig is uit het huis van Sarah Bernhardt. Let ook nog even op de houten wenteltrap. Voor u kookt de talentvolle chef Laurent Couegnas. Het chirurgisch gereedschap links en rechts van uw bord dient er voor om de slak te verleiden zijn behuizing te verlaten. Echte liefde gaat tenslotte door de maag.

Restaurant L'Escargot Montorgueil, rue Montorgueil 38, 1e arrondissement, metro Les Halles, Étienne Marcel.

dinsdag 21 februari 2012

BOFILL EN EIFFEL OVER ARCHITECTUUR IN HET 14E

Het boekje 'le nouveau Paris' van Harald A. Jahn stuurde mij op ontdekkingstocht in het 14e arrondissement. Op zoek naar de bouwwerken van de Catalaanse architect Ricardo Bofill, die in 1988 tekende voor de bouw van het indrukwekkende place de Catalogne. Een ronde binnenplaats die omgeven wordt door een merkwaardige glazen zuilengalerij, 'les Colonnes', die sterk doet denken aan een moderne versie van een Griekse tempel. Grieks classicisme verenigd met een ultra moderne bouwstijl. Je moet maar durven.  Maar gedurende die tijd regeerde François Mitterand als president van Frankrijk, die de wereld vaker versteld liet staan door meerdere gedurfde megalomane projecten. Voor 1840 was hier het gehucht Plaisance onderdeel van het dorp Vaugirard. Na de inhuldiging van het Montparnasse station in 1840 maakte deze zeer arme arbeiderswijk een enorme groei door. In 1860 werd het dorp geannexeerd door de stad Parijs.

"Sociale woningbouw" volgens Ricardo Bofill - place de Catalogne.

Wandelend in zuidelijke richting, onder de bogen door van de place de Catalogne, in het verlengde van de rue Vercingétorix doe ik een van mijn meest bijzondere ontdekkingen; een kerk. De église Notre Dame du Travail, van buiten absoluut niets bijzonders maar van binnen een juweeltje van industrieel erfgoed. 'Onze Lieve Vrouw van de Arbeid', is een initiatief van Abbé Soulange-Bodin, als eerbetoon aan de arbeidersklasse. Van binnen ziet de kerk er dan ook uit als een fabriek. Gebouwd in 1900 met de nieuwe technieken van Gustave Eiffel. De kerk was bedoeld voor de arbeiders die verantwoordelijk waren voor de montage en demontage van de Parijse Wereldtentoonstelling. Het ijzeren interieur van bogen en kolommen is afkomstig van het gesloopte Paleis voor Volksvlijt, gebouwd voor de wereldtentoonstelling in 1855 en gesloopt in 1899. 135 Ton ijzer en staal is in dit bijzondere interieur verwerkt. Letterlijk alles in deze kerk is afkomstig van sloopmaterialen. De stenen voor de zijwanden, steunberen en binnenmuren zijn grotendeels afkomstig van de afbraak van het slachthuis in Grenelle en het voormalige paleis van Champs de Mars. De zijkapellen zijn versierd met muurschilderingen in  art deco of  art nouveau. Er worden regelmatig orgelconcerten georganiseerd en het orgel in art nouveaustijl is dan ook indrukwekkend. Net als de stilte omdat ik gelukkig helemaal alleen in deze kerk ben. Nou ja alleen?

Een juweeltje van industrieel erfgoed; église Notre Dame du Travail

Notre Dame du Travail, Rue Guilleminot 36, 14e arrondissement, metro Pernety
Place Catalogne, 14e arrondissement, metro Gaîte.

TIP: Combineer deze wandeling met een bezoek aan het Fondation Henri Cartier Bresson. Een ontmoetingsplaats voor al wie van fotografie houdt. Buiten wisselende fototentoonstellingen is hier, vanzelfsprekend, ook werk te zien van de bekende fotograaf Henri Cartier Bresson (1908-2004) tevens oprichter van het eerste fotografen-collectief; Magnum.

Geïnspireerd door Henri Cartier Bresson.

Fondation Henri Cartier Bresson, Impasse Lebouis 2, 14e arrondissement, metro Gaîte of Pernety, geopend dinsdag tot en met zondag. Voo openingstijden klik hier voor de website.

donderdag 16 februari 2012

DE METRO: VAN ABBESSES TOT WAGRAM

De typische "Metropolitain" typografie ontworpen door Georges Auriol

Buiten de benenwagen is de metro van Parijs mijn favoriete vervoermiddel. Waar en hoe lang je ook wandelt, verdwalen is onmogelijk. Je komt altijd wel weer een metrostation tegen waar je de metro kunt nemen naar je volgende bestemming. Daarom is lopen in Parijs zo'n heerlijke bezigheid. Ik krijg er ook veel vragen over. Zo in de trant van; "was Parijs de eerste grote stad met een metro? Hoeveel metrostations zijn er in Parijs en hoeveel lijnen?" Hoeveel passagiers worden er dagelijks vervoerd en wat is de drukste lijn? Natuurlijk had ik op al die vragen niet het antwoord paraat. Tijdens mijn zoektocht op het internet kwam ik 23 websites tegen specifiek over de Parijse metro en een bijzonder boekje van uitgeverij Christine Bonneton: 'Stations de métros d'Abesses à Wagram'. Wat zoveel betekent als; alles over de metro van A tot W, (metrostation Wagram) want er bestaat geen metrostation waarvan de eerste letter begint met een Z.

Metrostation Cité; onveranderd sinds de opening op 21 april 1908

In een eerdere blog schreef ik de volgende alinea: "Elke dag nemen ongeveer 5 miljoen mensen de Parijse metro om hun werkplek te bereiken, hun vrienden te bezoeken, of om gewoon door Parijs te toeren. Totaal maken 1,5 miljard mensen per jaar gebruik van de metro. De populaire Franse uitdrukking "métro, boulot, dodo", (metro, werken, slapen) symboliseert het belang van dit vervoermiddel voor het leven in een stad als Parijs. Maar wat weten we eigenlijk echt over de metro?" Welnu dat is precies waar deze blog over gaat; alles wat je zou willen weten over de metro van Parijs.

Het waren de Franse ingenieurs Brame en Flachat, van de spoorwegmaat-schappij Paris-Saint-Germain, die in 1855 met het idee kwamen, om een gesloten ondergronds netwerk aan te leggen van Gare du Nord naar de markthallen in het centrum van Parijs. Dit om de aanvoer van goederen naar de 'Buik van Parijs' efficiënter te laten verlopen. Waren deze plannen direct uitgevoerd, dan was Parijs de eerste stad in de wereld met een metro. Echter, het duurde een halve eeuw voordat de eerste metrolijn werd geopend en wel op 19 juli 1900. Speciaal aangelegd voor de wereldtentoonstelling. Van oost; Vincennes, naar west; Mailot, een traject van 10,3 kilometer met 18 stations. Een kaartje 2e klasse koste in die tijd 0,15 Franse Franc en 0,25 Franse Franc voor reizen in de 1e klasse. Nu loopt de metro van Porte Vincennes naar La Défense en is meteen de drukste metrolijn van Parijs. Ruim een half miljoen passagiers per dag, met een jaartotaal van 160 miljoen per jaar. London was de eerste stad in 1863 met een metro, gevolgd door New York in 1868 en Glasgow en Budapest in 1896. Nog wat meer cijfers. Het metronetwerk van Parijs telt 385 metrostations (peildatum 8 oktober 2011), 14 + 2 (bis) lijnen met een totale lengte van 211,3 kilometer waarvan 16,3 kilometer boven de grond en 43,7 kilometer in de Parijse buitengebieden. De gemiddelde lengte van een metrolijn is 13,2 kilometer met plus minus 24 stations; een station per 550 meter. De langste metrolijnen zijn lijn 8; Balard naar Créteil Préfecture, 22,1 kilometer en lijn 9; Pont de Sèvres - Mairie de Montreuil. Weliswaar iets korter dan lijn 8, 19,6 kilometer maar met maar liefst 37 stations. De kortste metrolijn is 3 bis; Gambetta - Porte de Lilas, slechts 1,3 kilometer. De meeste metrolijnen volgen het stratenpatroon van Parijs. De moeilijkste lijnen qua aanleg zijn die, die de rivier de Seine moeten oversteken. 6 lijnen doen dat ondergronds,  4 lijnen bovengronds door middel van fraai aangelegde viaducten. De mooiste voorbeelden hiervan zijn de Pont Bir-Hakeim (lijn 6) en het viaduct van Austerlitz (lijn 5). Er is een metrolijn waarvan we weten dat de bouw 24 jaar heeft geduurd. Lijn 12 van Mairie d'Issy naar Porte de la Chapelle. Deze lijn doorkruist de butte Montmarte tussen Abbesses en Lamarck-Caulaincourt. (Bovenstaande foto: De bijzondere smeedijzeren 'metro-totems' van Aldolphe Derveaux)

Stalingrad een van de prachtige bovengrondse stations van lijn 2 en lijn 6 ontworpen door Jean-Camille Formigé

Mijn absolute favoriet is lijn 6 van Charles de Gaulle - Etoile naar Nation. Geopend op 2 oktober 1900 volgt deze metrolijn voor een groot deel de oudste boulevards van Parijs bovengronds. Door middel van prachtige stalen viaducten passeer je 13 stations van staal en glas ontworpen door Jean-Camille Formigé die ook tekende voor de viaducten Bir-Hakeim en Austerlitz.

Al sinds 1900 speelt het design en architectuur een belangrijke rol in het ontwerp van de Parijse metro. Wie kent niet de beroemde witte, vierzijdig afgeschuinde,  geglazuurde metro- tegels van zandsteen die werden gefabriceerd door het bedrijf Boulenger in Choisy-le-Roi, Val-de-Marne? Of de prachtige Art Nouveau ingangen ontworpen door Hector Guimard, gebouwd tussen 1900 en 1913, met hun smeedijzeren bogen en amberkleurige lampen, zoals die op de Place des  Abbesses, Porte Dauphine en Avenue Foch. De bijzondere smeedijzeren 'metro-totems' van Aldolphe Derveaux bij iedere ingang, vaak en helaas vervangen door de gele plastic uitziende "M". De typische Metropolitain typografie is ontworpen door de Fransman Georges Auriol. 

Tussen 1951 en 1965, tijdens eerste golf van renovatie, kleurde veel stations oranje en bruin. Vanaf 1970 werd de huiskleur geel en oranje en na 1987 wit met lichtblauw. Onlangs is het eerste metrostation van de toekomst geopend. Franklin D. Roosevelt, op de Champs-Élysées. De muren zijn nu champagnekleurig met aan het plafond prachtige designlampen die zeker niet zouden misstaan in een trendy restaurant. Langs de muren touch-screens en grote videoschermen waarop interactieve informatie, reclame en films te zien zijn. Dit alles gelardeerd met zilverkleurige kuipstoeltjes en de naam van het metrostation in wel vier talen. (Bovenstaande foto: "Les bouches de métro", De prachtige art nouveau metro-ingang van metrostation Abbesses (Montmartre) ontworpen Hector Guimard.

Het design van de 21e eeuw. Het nieuwe metrostation Franklin D. Roosevelt

De naam het metrostation verwijst vaak naar de straat of het plein waar het station zich bevindt. Porte staat voor eindstation. Veel stations zijn ook vernoemd naar belangrijke of beroemde personen uit de Franse geschiedenis; politici, generaals, verzetstrijders, schrijvers, artiesten, wetenschappers, industriëlen en geestelijken. Er zijn ook metrostations die nog steeds bestaan maar sinds 1939 zijn gesloten, waaronder de stations Arsenal (lijn 5) Champs de Mars (lijn 8) Croix Rouge (lijn 10) en Saint Martin (lijn 9).

"Spookstations" langs lijn 9 en 10

Het kan nog gekker. Er bestaan twee stations die wel zijn aangelegd maar nooit geopend voor het publiek. De perrons liggen er wel, maar zij hebben geen uitgangen. Spookstations; Haxo (lijn 3) en Porte Molitor (lijn 9 en lijn 10). Maar het meest bijzondere station is Porte des Lilas-Cinéma, even in gebruik geweest tussen 1921 en 1939, en nu uitsluitend in gebruik als decor voor films. Afhankelijk van de tijd of plaats waarin de film zich afspeelt worden de reclames en de stationsnaam overeenkomstig het scenario aangepast. Bekende films die gebruik hebben gemaakt van dit unieke decor zijn Le fabuleux destin d'Amélie Poulain en Paris, je t'aime.

Metrostation Bir-Hakeim geopend op 2 oktober 1900 (lijn 6) en ontworpen door Jean-Camille Formigé

Nog even wat geschiedenis. Het begon allemaal in 1900 met de Compagnie du chemin de fer métropolitain de Paris (CMP). in 1910 werd een nieuwe concessie uitgereikt aan de Société Berlier-Janicot ligne Nord-Sud (lijn 12 Mairie d'Issy - Porte de la Chapelle). 1949 - 1950 Het ontstaan van een vervoersmaatschappij voor de regio Parijs voor zowel metro als bus, de Régie autonome des transports parisiens. (RATP). Tot en met vandaag is de RATP verantwoordelijk voor heel het vervoer in de Parijse regio per metro, tram en bus. De RATP is weer een onderdeel van de STIF le Syndicat des transports d'Îlle-de-France.

Als afsluiting nog wat kunst en cultuur. Het metrokaartje heeft verschillende kunstenaars geïnspireerd tot het maken van kleine kunstwerkjes op de achterkant of de voorkant. Ik schreef hier al over in mijn blog over de Marché Parisien de la Création waar ik een ontmoeting had met de Franse kunstenaar Peter Eichner die op eigen wijze metrokaartjes recycled door deze te gebruiken als ondergrond voor zijn verbluffende mini kunstwerkjes. Kijk ook eens op de website van Jean-Claude Cally. prachtige Parijse panorama's in acryl op de magneetstrip. Hij noemt zijn werk 'Ticket chic, ticket choc'.  Of het filmpje op YouTube over Luc Grateau. Hij heeft al ruim duizend mensen geportretteerd op een metrokaartje tijdens zijn reizen in de metro. Léo-Paul Barbaut hij noemt het een tic maar zijn kleine kunstwerkjes op metrokaartjes zijn beeldschoon. (klik hier)

"Guy" met zijn accordion

Cultuur: De muzikanten van de metro van Parijs zijn een verhaal apart. Het is pas sinds 1997 dat je niet zomaar mag musiceren in de metrogangen perrons en treinen. Dit om overlast te voorkomen voor de reizigers. Muzikanten moeten eerst auditie doen voor een speciale commissie om in aanmerking te komen voor een speelvergunning, een zogenaamde EMA "Espace Métro Accords". Maar lopend door de metrogangen van Parijs heb ik niet het gevoel dat er erg streng wordt gecontroleerd. 

Stations de métro d'Abbesses à Wagram, editions-Bonneton, € 13,00

Paris Secret, Guides Gallimard, ISBN 2-7424-0338-8, € 19,00

Petite histoire du ticket de métro parisien, éditions Télémaque, ISBN 978-2-7533-0114-6, € 19,90

vrijdag 10 februari 2012

PARIJS MAAR DAN ANDERS

Op dit moment is er een nieuwe hype in Parijs. Uit eten bij de Parijzenaar thuis. Genieten van een heerlijke lunch bij een artiest of in een loft.  Romantisch dineren in Montmartre met uitzicht op de Sacré Cœur of dineren met mensen die je nog nooit hebt ontmoet. Uit eten bij een kruidenier of bij een kosmopoliet. Deze trend ontdekte ik in de Glossy Paris Capitale. Een van de bladen die ik altijd koop wanneer ik in Parijs ben.  Ik moet eerlijk bekennen dat ik het zelf nog niet heb uitgeprobeerd, maar het staat hoog op mijn verlanglijst bij mijn eerstvolgende bezoek aan Parijs. Bovendien is zo 'n avontuur natuurlijk een Valentijncadeau bij uitstek.


We beginnen met Miss Lunch. Zij noemt zichzelf een kunstenaarkok. Een beeldend kunstenaar en kosmopoliet met kookaspiraties. Haar kookstijl ontleent zij aan een mooie mix van haar Egyptische grootmoeder en Zuid Afrikaanse grootvader. Ze kwam in Parijs terecht dankzij haar studie aan de  Ecole des Beaux Arts. Met uit eten in haar loft belooft zij een culinaire wereldreis. Lunchen uitsluitend op woensdag, zaterdag en zondag, stipt om 1 uur 's middags. Reserveren via haar website tot maximaal acht personen:


Eten bij Parijse gourmands die letterlijk en figuurlijk je taal spreken. Op de website van 'Voulez Vous Dîner' kun je reserveren wie er voor je gaat koken, in welk arrondissement je graag wil eten, wat je interesses zijn en welke talen je meester bent.  Uw gastheer of gastvrouw ontvangt je thuis, mooie huizen met typische Parijse charme. Wil je deelgenoot zijn van het Franse erfgoed, een vriendelijk welkom of een multiculturele uitwisseling neem dan contact op met http://www.voulezvousdiner.com/ De prijs per persoon voor een drie gangen diner inclusief wijn is € 65,00 per persoon.

Photo: Courtesy of Paris Capitale - Romantic Secret Dinner.Com


Of wat te denken van een romantisch diner voor twee, op de derde etage van een prachtig appartement op Montmartre, met uitzicht op Place du Tertre, de daken van Parijs en de Sacré Cœur. Drie mogelijkheden om indruk te maken op je partner met een 'Full Afternoon High Tea' of de 'Celebration Tea' met Champagne cocktails en cake of het 'Diner Raffiné pour Deux'. Inclusief champagne, wijn, drie gangen diner en koffie. Een tafel aan het raam is gegarandeerd. Met zo'n uitzicht komt de romantiek vanzelf. De prijzen variëren van € 50,00 tot € 120,00 per persoon. Een diner voor twee vanaf € 150,00. Reserveren 72 uur van te voren op:  http://www.romantic-secret-dinner.com/

Photo: Courtesy of  'un artiste a la table'.

De Spaanse Anna en Rosario met een passie voor kunst en de Californische Kristi, globetrotter en reisjunkie met een passie voor koken, ontvangen hun gasten in een prachtig Haussmann appartement in het 17e arrondissement voor een gourmet ontbijt of een lunch experience. 'Un artiste a la table'; zo brengen zij kunstschilders, fotografen, zangers, beeldhouwers en andere kunstenaars in contact met hun gasten. Een ontmoeting met de Bohemiens van deze tijd kun je boeken op http://www.unartistealatable.blogspot.com/ Prijs per persoon ongeveer € 75,00

In het 10e arrondissement in rue Sainte-Marthe nummer 2 runt de sympathieke Cédric Casanova zijn speciaalzaak in Italiaanse specialiteiten uit de omgeving van Sicilië. De zaak draagt de mooie naam 'la tête dans les olives' - met je hoofd in de olijven. Hier kun je genieten aan een privétafel van heerlijke antipastas, pastas en Italiaanse kazen. Vanaf vijf personen is de rekening € 150,00 Elke extra persoon betaalt € 30,00. Wijn mag hij niet schenken dus die moet je zelf meenemen. uitsluitend op reservering en minimaal 24 uur van te voren. Je kunt bij hem terecht op maandag tot en met zaterdag voor de lunch en 's avonds vanaf 20.00 uur voor het diner. Reserveren per e-mail kan op latable@latetedanslesolives.com of via de website http://latetedanslesolives.com/

Met dank aan Paris Capitale. Letterlijk en figuurlijk een heerlijke blog.
TIP: Alle gastvrouwen en gastheren spreken ook Engels.

woensdag 8 februari 2012

VALENTIJNSDAG IN DE MOULIN ROUGE

Het bestaat al meer dan 123 jaar en is sinds 1889 niet meer weg te denken uit de geschiedenis van Parijs.  Van muziekhal tot het beroemdste cabaret van de wereld. Overal in de wereld vind je slechte imitaties, maar het enige echte theater staat toch in het 18e arrondissement van Parijs. Ik bedoel de Moulin Rouge.

Photo: Courtesy of Moulin Rouge

Vereeuwigd in onvergetelijke schilderijen van affiche-ontwerper en kunstschilder Henri de Toulouse-Lautrec. Hier ontstond de 'Quadrille Naturaliste' beter bekend als de Franse 'Can Can', die tot op dag van vandaag nog steeds wordt uitgevoerd. Vele Franse beroemdheden hebben hier op het toneel gestaan, waaronder Maurice Chevalier, Jean Gabin, Edith Piaf en Yves Montand maar ook belangrijke buitenlandse sterren als Ella Fitzgerald, Liza Minelli, Frank Sinatra en Elton John. Het honderdjarig bestaan van de Moulin Rouge werd gevierd met de show 'Formidable', die tussen 1988 en 1999 door meer dan 4,5 miljoen bezoekers werd bezocht. Op 23 december 1999 vond de première plaats van de nieuwe extravagante show die nu nog steeds te zien is 'Féerie'. Het is trouwens een traditie dat sinds 1963 alle namen van de shows beginnen met een F.

Photo: Courtesy of Moulin Rouge

Zeven dagen per week, met twee shows per dag, wordt u ontvangen door een zwarte brigade van meer dan honderd medewerkers. Het prachtige theater, geheel in de sfeer van de Belle Époque, biedt plaats aan 850 gasten, die overal goed zicht hebben op het toneel. Daar kunt u genieten van een cast van ruim tachtig artiesten onder het genot van een goed glas champagne. En nu we toch met cijfers bezig zijn. Per jaar worden hier meer dan 200.000 flessen champagne geschonken.

Nog een leuke tip voor Valentijnsdag. Op 11, 12, 13 en 14 februari kunt u genieten van een romantisch 4-gangen Valentijn diner, inclusief champagne, de show, en na afloop een persoonlijk cadeau als aandenken aan de Moulin Rouge. Kosten € 200,--  per persoon. Liefde heeft nou eenmaal zijn prijs.

U kunt makkelijk zelf online reserveren op de website van Moulin Rouge. Het diner begint om 19.00 uur, gevolgd door de show Féerie om 21.00 uur. Het theater Bal du Moulin Rouge bevindt zich in Montmartre aan de Boulevard de Clichy 82, 18e arrondissement, metro Blanche.

Meer weten over de geschiedenis van Moulin Rouge? Kijk dan nog even op mijn blog van 5 juni 2011 of klik op de hyperlink.

vrijdag 3 februari 2012

LE CENTQUATRE

Na mijn blog over het Bassin de la Villette blijven we nog even in het 19e arrondissement. Voor velen een onbekend gebied aan de noordoostkant van Parijs. Toch heeft dit arrondissement veel te bieden. Het 19e staat voor cultuur, vindingrijkheid, creativiteit, en ontspanning. Ik heb al eens geschreven over het prachtige park Des Buttes Chaumont en het aloude Quartier Mouzaïa. Zie mijn blog; "een ontdekking in het 19e arrondissement".


Dit keer begeven we ons naar Le Centquatre ofwel 104. Een van de meest indrukwekkende en dure cultuurprojecten van de stad Parijs in de afgelopen jaren. Tot 2007 huisvestte dit indrukkwekkende gebouw, gebouwd in 1873, alleen doodskisten, lijkwagens en dragers. Het deed namelijk dienst als mortuarium van de stad Parijs. Veel Parijzenaars kennen het Centquatre ook alleen onder de naam Pompes Funèbres Municipales. Handig om te weten als je de weg vraagt naar dit centrum van kunst, cultuur en creativiteit.


  Het project; de 'fabriek van de rouw' is het geesteskind van de twee directeuren, Robert Cantarella en Frederic Fisbach. Beide mannen zijn ervaren theaterregisseurs. In 104 verschillende ruimtes en studio's kunnen kunstenaars werken aan verschillende kunstprojecten. Het draait hier vooral om kruisbestuiving tussen creatieve disciplines. In de ruimtes met een totaal oppervlak van 39.000 m² kunnen ruim tweehonderd internationale kunstenaars tegelijkertijd, gratis drie tot tien maanden verblijven, om aan een van de dertig artistieke projecten te werken die jaarlijks worden uitgevoerd. tweehonderd kunstenaars die schilderen, tekenen, dansen, spelen, filmen, zingen en beeldhouwen met maar een missie; de vervaging van de grenzen tussen publiek en kunst. Le Centquatre nodigt iedereen uit om te integreren met hun kunstenaars. U kunt zelfs deelnemen aan gratis Qigong klassen, een meer dan vierduizend jaar oude meditatietechniek. Momenteel herbergt het bijzondere pand verschillende kunstevenementen waaronder tentoonstellingen van jong talent, kunstforums, presentaties, modeshows, concerten, showrooms en werkplaatsen. Le Centquatre heeft ook een restaurant, een café, diverse boetieks en een enorme boekhandel.

 
Le Centquatre gelegen aan de rue d'Aubervilliers 104 moet Parijs weer terugbrengen op de wereldkaart van de kunstscene. Ruim 100 miljoen euro koste de transformatie van gemeentelijk uitvaartcentrum naar een prachtig open gebouw van staal en glas. Een grote revisie onder leiding van de architect Jacques Pajot van Atelier Novembre. Een week voor de opening in oktober 2008, hield de Britse ontwerper Alexander McQueen in het hangarachtige gebouw zijn lente/zomer catwalk show. Op de openingsdag zelf trok le Centquatre meer dan zestigduizend nieuwsgierige Parijzenaars. Le Centquatre, is elke dag open van 11.00 uur tot 20.00 uur. Overigens is het wel grappig dat de Franse kunstscene moet herrijzen vanuit de gerenoveerde overblijfselen van een Parijs lijkenhuis.

Le Centquatre, rue d'Aubervilliers 104 / rue Curial 5, 19e arrondissement, metro Crimée.
Parc Buttes Chaumont, 19e arrondissement, metro Buttes Chaumont, Botzaris.
Quartier Mouzaïa, 19e arrondissement, metro Botzaris, Danube, Pré Saint Gervais.

donderdag 2 februari 2012

BASSIN DE LA VILLETTE

Het is geen toeval dat het wapen van Parijs als opschrift heeft: 'Ze wordt geteisterd door de golven, maar gaat niet ten onder – fluctuat nec mergitur'. De geschiedenis van de stad is onlosmakelijk verbonden met de Seine, al sinds haar vroegste begin. Sinds mensenheugenis is de Seine de as van Parijs die de stad splitst in twee delen, maar ook weer verbindt. Dertien kilometer lang stroomt de Seine door Parijs en ze hebben er één lange tuin, een park van gemaakt. Ook heeft geen enkele stad zo enthousiast bruggen over haar rivier gelegd. Parijs bezit er achtendertig, in allerlei stijlen en uiteenlopende materialen.

In alle boeken die je over Parijs leest wordt deze rivier steeds lyrisch beschreven. De Seine in Parijs is duidelijk een recreatierivier. Je treft er bijna geen industrie aan. In de twintigste eeuw was die voornamelijk gesitueerd in het 15e arrondissement rond Grenelle en Javel. In het 11e arrondissement in Charonne. Maar de Seine werd pas echt belangrijk dankzij de visie van Napoleon I met de aanleg in 1808 van het minder bekende Bassin de la Villette als onderdeel van het Reseau des Canaux Parisiens (het netwerk van Parijse kanalen). Gelegen in het 19e arrondissement van de hoofdstad is het de verbinding tussen het Canal de l'Ourcq en het Canal Saint-Martin. De andere componenten van dit netwerk zijn het Canal Saint-Denis en en het Bassin de l'Arsenal bij de place de la Bastille. Samen vormen deze kanalen en bekkens een verbinding met de Seine en het Franse achterland. Een netwerk van ongeveer 130 kilometer.

Met het graven in 1820 van het Canal Saint-Martin en het Canal Saint-Denis, werd de Port de la Villette in het Bassin al snel een belangrijk doorvoercentrum. Grootse magazijnen van de Compagnie des Entrepôts en de Magasins Generaux, de oprichting van slachthuizen en een veemarkt, hebben bijgedragen aan de massale industrialisatie van het Bassin de la Villette. Het was pas in 1950, door achteruitgang van de industrie in Parijs, dat talrijke magazijnen werden verlaten of gesloopt. De sluiting van de veemarkt in 1973, gevolgd door die van de slachthuizen, veranderde eens te meer het gezicht van de toch al verpauperde wijk.


In 1988 werd besloten de omgeving drastisch te renoveren met behoud van het zo fraaie industriële karakter. De prachtige pakhuizen van de Compagnie des Entrepôts en de Magasins Generaux uit 1845 en 1853 werden omgebouwd tot hotel, bioscopen, lofts en restaurants. Langs het 800 meter lange en 70 meter brede bassin creëerde men aan weerszijden een boulevard, waar men heerlijk kan eten, wandelen, fietsen, rolschaatsen en picknicken. In 2008 werd een nieuwe jachthaven geopend voor boten tot 15 meter. Het is ook de thuishaven van Canauxrama, de maatschappij die cruises organiseert over het Canal Saint Martin. Verder vindt men er andere wateractiviteiten zoals kajakken, waterfietsen en roeien. Voor de filmliefhebbers is er een groot bioscoopcomplex met kwaliteitfilms. De MK2, gehuisvest in de voormalige pakhuizen, brengt het Stalingrad district tot leven. Het hele jaar door zijn er tentoonstellingen, festivals en optredens van diverse artiesten. Het bevestigd de rol van het Bassin de la Villette als een nieuw centrum van het culturele leven van Parijs.


Sinds 2007 is het gedurende de maand augustus elk jaar Paris Plage. Dan worden de boulevards omgebouwd tot een mediterrane badplaats met een scala aan voorzieningen die gratis zijn: ligstoelen, waterrecreatieactiviteiten, alsmede een drijvend terras, een jeu de boules baan, een picknickplaats en dansvloeren, allemaal om van een fantastische zomer te kunnen genieten.
 
Je stapt uit op het metrostation Jaures of Stalingrad en de wandeling begint bij de Rotonde de la Villette een prachtig gebouw uit 1786 van de beroemde Franse architect Claude-Nicolas Ledoux. Onlangs geheel gerestaureerd en voorzien van een restaurant en een terras aan het water. Van hieruit begint de wandeling langs het bassin die ik zeker zou vervolgen met het Canal de l'Ourcq. Je passeert de laatste ophaalbrug van Parijs, Pont de la Crimée die dateert uit 1885. Het hefsysteem met de grote wielen is ontworpen door het zelfde bedrijf dat de hydraulische liften van de Eiffeltoren ontwierp. Bassin de la Villette een onbekend pareltje van Parijs.




TIP: combineer de wandeling langs het Bassin de la Villette met een wandeling langs het pitoreske Canal Saint Martin. Zie mijn blog Canal Saint Martin.

TIP: Een van mijn favoriete hotels in Parijs, met een kamer met uitzicht over het Bassin de la Villette; Hotel Holliday Inn Express Canal de la Villette, Quai de la Seine 68, 19e arrondissement. Parkeergelegenheid onder het hotel